"เรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากสถานการณ์จริงของชีวิตผู้เขียนเองจ้า ขอใช้นามสมมติในการเรียกชื่อนะคะ"มาค่ะ...WELCOME TO MY REAL DEEP DARK WORLD!! !ณ ครัวแห่งหนึ่งของโรงแรมในเครือชื่อดังใจกลางกรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์ฯ ไทยแลนด์ แดนสยามเรา: เอ่อพี่ คือ...เคมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยหน่อยค่ะหัวหน้า: อ่ะ ว่าไง? มีไรว่ามา ละกลับบ้านไปเป็นไงบ้าง?เรา: เคก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลแถวบ้านมาแล้วพี่หัวหน้า: อือ หมอว่าไงบ้าง?เรา: เออออ...คือออ..เคป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ...เคป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เคป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เคป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ...ราวกับเสียงเอคโค่ดังกังวานวนลูปซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบอยู่ในหัว ตอกย้ำวนเวียนอยู่นั่นแหล่ะ ว่าแกอ่ะ...- ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าแล้วโว้ยยย ไอกระจอกกก!- ใช่แล้วจ้ะ! ทุกคนอ่านไม่ผิดค่ะ เราป่วยด้วยอาการทางจิตที่ทางการแพทย์เขาเรียกกันว่า ‘DEPRESSIVE DISORDER’ หรือที่รู้จักกันทั่วไปว่าโรคซึมเศร้า! เราจะพีคกว่าชาวบ้านเขาหน่อยตรงที่เราไม่ได้เป็นซึมเศร้าจ๋าอย่างเดียว แต่หมอวินิจฉัยออกมาชัดเจนแล้วว่าเราป่วยด้วยอาการรวมๆที่เรียกว่า ‘MIXED ANXIETY and DEPRESSIVE DISORDER’ คือแบบป่วยธรรมดามันไม่คูลไง มันเบสิคไป เลยต้องมีขั้นแอดวานซ์เพิ่มเติม ซึมเศร้าอย่างเดียวไม่พอ มันต้องมีความเครียดสะสมและความวิตกกังวลปนมาด้วยช่วยเพิ่มความอลังการนิดนึง การรักษาจะได้มีสีสันเนอะ (มันใช่เหรอว่ะ?) เอาว่ะหมอ! แค่ซึมเศร้ามันยังหดหู่ไม่พอใช่ไหม ก็ได้ดิ! จะมีเครียดสะสมวิตงวิตกกังวลให้คนป่วยดับเบิ้ลช็อกกันไปอีกกี่ตลบก็จัดมาเลย พร้อมจ้า! พร้อมรักษาแล้วจ้า! แต่เดี๋ยวก่อน!! ! คุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านอย่าเพิ่งตัดสินว่าไอนี่มันบ้า เสียเวลา เลิกอ่านเถอะ! ใจเย็นๆก่อนนะคะ! กลับมาก่อน! ที่เราบอกว่าเราป่วยทางจิตไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนบ้า โรคจิตอะไรแบบนั้น เราแค่มีอาการซึมเศร้า หดหู่ ไม่มีแรง ท้อแท้ อ่อนเพลีย ปวดหัว คลื่นไส้ ใจสั่น อยู่ๆก็อเลิร์ทจัด แป๊บๆก็ดาวน์เฉย พีคๆหน่อยก็อยากฆ่าตัวตายเป็นพักๆ แค่นั้นเอง! (แค่นั้นบ้านแกอ่ะดิ!) ทั้งหมดทั้งมวลที่พร่ำมานี้มีสาเหตุนะจ๊ะ ไม่ใช่มโนไปเรื่อยเปื่อย ที่เราป่วยเนี่ยมันเกิดจากการที่สารเคมีในสมองของเรามันทำงานไม่สมดุลกัน เราเป็นอะไรไม่รู้หลับยากหลับเย็นตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว คือไปเรียนทั้งวัน ทำรายงาน ทำวิจัย ไปออกกำลังกาย วิ่งหลายกิโลฯ พอถึงวัยทำงาน ยืนทำงานมาทั้งวัน กลับมาออกกำลังกาย อ่านหนังสือใช้สมองหน่อย จนเหนื่อยจัดๆ ไปทำกิจกรรมโน่นนี่นั่นมาทั้งวี่ทั้งวันแล้ว ถามว่าเพลียไหม ตอบเลยว่ามาก! อยากนอนนะไม่ใช่ไม่อยาก แต่พอถึงเวลานอนมันนอนไม่หลับเว้ยเฮ้ย! วันๆนึงเราจะใช้พลังงานไปมากแค่ไหนก็ไม่ยอมหลับค่ะทุกคน! เดินวันนึงเป็นหมื่นๆก้าวก็ยังไม่สะทก แล้วร่างกายเรานี่นะ เรื่องมากจริง ตามใจมันไม่ทันแล้วจ้ะแม่จ๋า! ห้องสว่างหน่อยก็ไม่ได้ มีเสียงนิดก็ได้ยิน ตอนที่ไปขอใบลาออกเขาก็จะถามสาเหตุการขอออกใช่ไหมล่ะ เป็นเรื่องปกติ เราเล่าอาการไปตามนั้น พี่เอชอาร์ถามว่า นี่สรุปเธอเป็นแมวหรือเป็นคน? ได้แต่ยิ้มแห้งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อย่างนั้น ก็เป็นคนนี่แหละจ้ะพี่จ๋า แค่เป็นคนไม่ธรรมดา สภาพไม่ปกติ มีอาการนอนไม่หลับเรื้อรังมา 4 ปีกว่าแล้ว ยังซ่าไม่ไปหาหมอรักษาอย่างจริงจังอีกนะ เคสหนักๆเคยมีอาการ ‘PANIC ATTACK’ ด้วยนะ คืออยู่ดีๆก็ชัก ใจสั่น หายใจไม่ออก พูดไม่ได้ ไม่มีแรง ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด เป็นอยู่อย่างนั้นจนหมดแรงสลบไปเอง ฟื้นมาก็เหมือนคนปกติทั่วไป แต่จะเพลียๆมากหน่อย แล้วก็กลับมาเป็นอีก พีคสุดคือ Admit ตอนไป Internship ที่อเมริกาเลยจ้า เพื่อนร่วมบ้านนี่แบกหามขึ้น Uber ไปโรงพยาบาลกันจ้าละหวั่น กลัวเพื่อนร่วมชาติที่เห็นๆกันอยู่ทุกวันมากลายเป็นผีต่างแดน ตอนอยู่คนเดียวก็เคยเป็นอยู่บ่อยๆ หลังๆมาเริ่มปวดหัวหนักมากขึ้นทุกวันๆ เริ่มส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวันแล้วอ่ะ เลยตัดสินใจไปหาหมออย่างจริงจังซักที (เพิ่งคิดได้ซินะ!) สองสามโรงพยาบาลแรกที่ไปตรวจบอกแค่ว่าเราเป็นไมเกรน ไม่ถงไม่ถามรายละเอียดอะไรมากมาย มาไวไปไวจ่ายยากลับบ้านได้ แต่มันก็ช่วยบรรเทาอาการให้หายได้แค่ชั่วคราว ไม่ได้ทำให้อาการนอนไม่หลับ อ่อนเปลี้ย เพลียแรง ปวดหัวจะระเบิด ลุกขึ้นมาแล้วล้มไปเฉยๆฟาดโน่นฟาดนี่ เดินชนกระจกก็ยังมี และวันดีคืนดีวิ่งไปห้องน้ำแบบ 4 x 100 ไปอาเจียนเพราะคลื่นไส้วิงเวียนจนพี่ๆน้องๆที่ร่วมงานตกใจเล่นกันเป็นแถว หายไปแต่อย่างใด. Credit: รูปภาพประกอบทั้งหมดในบทความมาจากตัวผู้เขียนเองค่ะ***
