ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ที่นายเริ่มเข้าหาฉันและนายก็คงชอบฉันมาก นายติดตามฉันไปทุกที่ นายคอยอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลาไม่ว่ายามตื่นหรือยามนอน นายยังคงทำหน้าที่ได้ดีเสมอ, หน้าที่ที่คอยกระซิบข้างหูฉันตลอดเวลา.. "เธอน่ะช่างไร้ค่า".. "เธอน่ะทำไม่ได้หรอก".. "เธอน่ะไม่คิดบ้างหรอว่าการหายไปคือสิ่งที่สมควร"ใช่ นี่ไม่ใช่บทความเรื่องความรักขอขอบคุณรูปภาพโดยคุณ Vitabello จาก Pixabay.comฉันหมายถึงนาย "โรคซึมเศร้า" นายที่เปรียบเสมือน "หมาดำ"I had a black dog. His name is DEPRESSION ฉันมีหมาสีดำอยู่ตัวหนึ่ง ชื่อของมันคือโรคซึมเศร้าหนังสือชื่อ “I Had a Black Dog His name was depression” ผลงานของคุณ Matthew Johnstone... เรื่องราวของ Matthew Johnstone ผู้ที่เคยประสบกับโรคซึมเศร้ามานานกว่า 10 ปี ได้เล่าประสบการณ์และการรับมือกับโรคซึมเศร้า โดยเปรียบเปรยโรคซึมเศร้าเป็น "หมาดำ" ที่คอยสร้างปัญหาทางใจให้อย่างนับไม่ถ้วนขอขอบคุณรูปภาพโดยคุณ AlexanderVlasov จาก Pixabay.comและใช่ ฉันคือหนึ่งในเจ้าของที่เลี้ยงหมาดำเอาไว้ เจ้าหมาดำที่คล้ายหมาทั่วไป..มันรักเจ้าของ ไม่เคยอยู่ห่างกาย แต่มันก็แตกต่าง..หมาตัวอื่นทำให้ฉันสนุกสนานและใช้เวลากับมันได้อย่างเพลิดเพลิน มีความสุข แต่หมาดำทำให้ฉันว่างเปล่า เหนื่อยหน่ายกับเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าและไร้จุดหมายหมาตัวอื่นทำให้ฉันมีความสุขกับการได้กินอาหารและมีความสุขที่เห็นเจ้าหมาน้อยเจริญอาหาร แต่หมาดำทำให้ฉันเบื่ออาหารทุกครั้ง แม้ร่างกายฉันจะรู้สึกหิวตามกลไกของมันก็ตามหมาตัวอื่นทำให้ฉันรู้สึกเป็นเพียงคนธรรมดาที่สามารถใฝ่หาความสุขได้ แต่หมาดำทำให้ฉันเป็นคนที่ไม่ปกติที่คอยใฝ่หาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ต่อตลอดเวลาหมาตัวอื่นคอยปลุกให้ตื่นทุกเช้า เพื่อให้เจ้าของได้เริ่มต้นกิจกรรมในวันใหม่ แต่หมาดำคอยปลุกความคิดแย่ๆทุกเช้า ให้มันวนเวียนอยู่ในหัวและมันช่างทรมานเหลือเกินหมาตัวอื่นคอยเชื่อมโยงความสัมพันธ์ สร้างความรักระหว่างคนสองคน แต่หมาดำคอยทำลายความสัมพันธ์ ทำให้ฉันโดดเดี่ยวและต้องอยู่คนเดียวมาเสมอหมาตัวอื่นเปรียบเสมือนยา เป็นหนึ่งในกำลังใจของเหล่าผู้ป่วย แต่หมาดำเปรียบเสมือนพิษร้าย ทำให้ฉันต้องไปหาหมอและคอยกินยาอยู่ทุกวันอย่างไม่เห็นความหวังขอขอบคุณรูปภาพโดยคุณ Greyerbaby จาก Pixabay.comแต่หมาก็คือหมา..เราเรียนรู้ที่จะฝึกมันและอยู่ร่วมกันกับมันได้ และเราคือเจ้าของมันคือหมา สักวันเราจะสามารถออกจากชีวิตของกันและกัน สักวันเราจะสามารถที่ต่างคนต่างอยู่ได้..จงจำไว้ วันนึงฉันแค่ป่วย ฉันป่วยโรคที่มองไม่เห็น ฉันป่วยโรคที่ไม่มีบาดแผลทางกาย ฉันป่วยโรคที่ถูกมองว่าเรียกร้องความสนใจ.. แม้มันช่างเจ็บที่ใจเหลือเกิน แม้มันช่างน่าอับอายที่ฉันป่วยเป็นโรคนี้ แต่มันแค่ "อาการป่วย"รักตัวเองและดูแลใจตัวเองซะ การที่ตัวเองไม่สนใจดูแลชีวิตตัวเอง อันไหนละคือสิ่งที่ทำร้ายตัวเอง "โรค" หรือ "ตัวฉัน"..?หากคิดว่า..โรคซึมเศร้าและตัวฉันคือคนเดียวกัน แม้ว่ามันจะดูเหมือนอย่างนั้น แต่จงคิดใหม่ซะ .. เราคือคนละคนกันและซักวัน"เราจะแยกออกจากกันอย่างสมบูรณ์"ขอขอบคุณรูปภาพปกโดยคุณ RyanMcGuire จาก Pixabay.com
