คนแก่ หรือคนชรา เป็นบุคลลที่สำคัญในครอบครัวเราค่ะ อาจจะเป็น พ่อ แม่ ปู่ย่า ตายาย ส่วนสามีแก่นอันนี้ไม่แน่ใจว่าใช่ไหมนะค่ะ วันนี้มาแชร์ประสบการณ์ตรงมากกกของตัวเองในการอยู่ดูแลคนแก่มาตลอดหลายปีค่ะ เพราะตัวเราเองอาศัยอยู่กับยายตั้งแต่เล็กๆเลยใกล้ชิดและเข้าใจคน ก็พอสมควรค่ะโดยเริ่มแบ่งดูแลเป็นหมวดๆค่ะ1. หมวดสุขภาพ โรคประจำตัว การกินยา การพบแพทย์ อุปกรณ์ที่ช่วยดูแลค่ะ2. หมวดอาหาร อาหารที่จำเป็น การเลือกอาหารค่ะ3. หมวดอารมณ์ความรู้สึกอันนี้สำคัญสุดมาดูวิธีดูแลกันเลยค่ะ. ง่ายมาก ไม่มีอะไรสับซ้อนค่ะ . หมวดสุขภาพต้องรู้ว่าเขามีโรคประจำตัวอะไรบ้างวิธีสังเกตอาการกำเริบ เช่น ความดันโลหิตสูง โรคเส้นเลือดสมองแตก โรคหัวใจ โรคไต เป็นต้น และรู้ว่าปัจจุบันทานยาอะไรบ้าง หมอประจำตัวชื่ออะไร มีพบแพทย์วันไหนบ้างค่ะ และมีอุปกรณ์ช่วยเหลือเบื้องต้นง่าย ที่ทำให้ยายที่บ้านผ่านวิกฤติมาหลายครั้ง คือ เครื่องให้ออกซิเจน เครื่องวัดความดันโลหิต ปรอทวัดไข้ค่ะ ถ้าเรามีการเตรียมพร้อมไว้เวลาเกิดเหตุจะช่วยให้อาการไม่หนักมาก เมื่อคนแก่ที่บ้านเกิดเหนื่อย หอบเฉียบพลัน มีเครื่องออกซิเจนไว้ให้ไปสัก 20-30นาทีถ้าไม่ดีขึ้นก็พาส่งรพ.ได้เลยค่ะ หรือคนไข้ที่มีปัญหาเครื่องความดันสูง เครื่องวัดความดันโลหิตก็สามารถบอกสถานะของคนไข้ได้ว่าความดันสูงมากน้อยแค่ไหน ควรทานยาหรือรีบนำตัวส่งรพ.ให้เร็วที่สุดหมวดของอาหารเลือกอาหารให้เหมาะกับคนแก่ดูจากโรคที่เป็น ไตควรเลี่ยงเค็ม อาหารทะเลเลือกอาหารที่อ่อน นุ่ม มีกากใย ได้สารอาหารครบถ้วนเลือกอาหารที่ชอบทาน จะช่วยให้เจริญอาหารได้มากขึ้นค่ะหมวดอารมณ์และความรู้สึก เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ เรื่องนี้ฉันและครอบครัว ห้ความสำคัญมาก การที่ยายอายุยืนจนถึงปัจจุบันนี้อายุ 92 ปี เพราะความรักจากลูกๆ หลานๆ ที่คอยมาเติมกำลังใจให้เสมอๆ ถึงแม้ว่าแต่ละคนจะอยู่กรุงเทพ นครปฐม อุบลราชธานี แต่สละเวลามาเยี่ยมกันบ่อยๆทำให้ยาย แข็งแรง มีแรงต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บต่างๆได้ ต่อให้สุขภาพดีแค่ไหน แต่หัวใจห่อเหี่ยว เหงา เศร้า ก็ไม่สามารถทำให้แรงกำลังใจอยู่ต่อไปได้เช่นกัน การที่เราจากคนอื่นเลี้ยงดูคนแก่ที่บ้าน กับลูกหลานเลี้ยงดูด้วยความรัก ความเอาใจใส่มันต่างกันมากไม่เชื่อลองกลับไปสังเกตดูค่ะอยากจะบอกเพื่อนๆที่อ่านเรื่องนี้อยู่นะค่ะ ว่าจริงๆแล้วการเลี้ยงดูคนแก่ โดยเฉพาะคนไข้ติดเตียงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน รายละเอียดเยอะมาก เราเองดูแลยายตั้งแต่นอนติดเตียงอายุ85ปี จนตอนนี้ 92ปี มีหลายครั้งที่ร้องไห้คิดว่าแกจะไม่อยู่กับเราแล้ว แต่ด้วยความใกล้ชิด ที่เราอยู่ใกล้เขาทำให้เราสังเกตเห็นความผิดปกติได้เร็ว มีตัวช่วยที่บ้านมีถังออกซิเจน มีเบอร์ 1669ไว้ตลอด มีรถคอยพา ส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลาทุกครั้ง จึงทำให้ยายยังอยู่ได้ทุกวันนี้ค่ะ. เพราะคำว่ารักและใส่ใจจากพวกเราลูกๆหลานๆทุกคน ถ้าอยากให้คนที่เรารักอยู่กับเรานานๆ และมีรอยยิ้มให้กับเรา. ใส่ใจ ใกล้ชิดให้มากๆ ไม่มีใครดูแลคนที่เรารักได้ดีทำกับเราเองค่ะ. ขอให้โชคดีค่ะทุกคะ ภาพที่ใช้ประกอบเรื่องนี้ทั้งหมด คือภาพชีวิตจริงๆ ของเราเอง และคนแก่ในรูปคือยายเราวัย 92 ปีค่ะ
